Dinsdagavond
Het is zo rond half acht als alle teamleden op het clubhuis arriveren. De zon schijnt nog steeds op het platje alwaar enkele leden van het bestuur plaats hebben genomen om ons uit te zwaaien. Suzy en Iris kijken op tegen een overmacht aan begeleiding die hun de komende dagen zullen vergezellen in een tocht door het onbekende … wat te verwachten van een Explorer-kamp als je nog nooit mee bent geweest? Ook de begeleiding kijkt enigszins verdwaasd om zich heen, hopend dat het gitzwarte goedje in hun mok uitkomst biedt. Ook oude rot in het vak John rijdt mee om gewapend met zijn las-trafo heitje-voor-een-karweitje in de breedste zin van het woord uit te voeren. Als de contactsleutels omgedraaid zijn en de portieren in het slot vallen, beseft iedereen dat er geen weg meer terug is en dat er voor het eerst in vier jaar weer sprake is van een Explo-kamp!
De avond valt als wij door rooksignalen van de lokale bevolking naar onze eerste bestemming worden gevoerd. Tijdens het opzetten van de tenten leren we dat niet alleen het kamp, maar ook onze materialen nieuw zijn. Al op de eerste avond zijn verscheidene tradities en clichés doorbroken. Alleen Derfenknarf, onze trouwe mascotte, en het kampvuur herinneren ons aan de Explo-tijden van weleer.
Woensdag
Met de zon op het tentdoek en de ventilatiemogelijkheden nog onbenut duurt het niet lang of iedereen is al ver voor de afgesproken tijd opgestaan om op vooroorlogse wijze koffie te kunnen zetten. Bij het afbreken van de tenten blijkt er al meteen heiligschennis te zijn gepleegd waarbij Derfenknarf het onderspit mocht delven en de gehele nacht onder de tent heeft gebivakeerd.
Al snel laat John de argontank naar beneden vieren om zijn vak uit te oefenen en zo onze kampeerplek ‘af te betalen’. De rest van de groep reist af naar het bruisende centrum van Dinant alwaar men gezeten op een mountainbike aan de eerste tocht begint. Wat een relaxed tochtje leek te worden, ontaardt al snel in een moordende klimpartij ver over de 30 graden, waarbij menig waterfles meerdere keren moet worden bijgevuld om uitdroging te voorkomen. Telkens als men denkt even lekker naar beneden te fietsen, wacht het gezelschap weer nieuwe verrassingen in de vorm van losliggende stenen, klapbanden, bügelpistes of een door de duivel bezeten hond. Zelfs de kunst om over water te fietsen is deze route niet vreemd. En met het einddoel in zicht, steekt er ook nog een storm op die in staat lijkt bomen te ontwortelen en Explo’s te roosteren met een stroboscoop aan bliksemschichten. Gelukkig is er een schuilplek in zicht en laat de bevolking zich van zijn beste kant zien.
Doorweekt vragen we ons af of John op het kampterrein nog in leven is en niet met tent en al de lucht in is gesleurd. Later als de rust is wedergekeerd, blijken de tenten van degelijke makelij en is er afgezien van wat natte bagage en een verbogen stok geen noemenswaardige schade. Ook onze lasser blijkt nog in leven en verblijdt ons met de boodschappen die hij al gedaan heeft. Na gekookt en gegeten te hebben in een artiestenwagen van het circus wordt er nog wat gechilled bij het kampvuur.
Donderdag
De volgende ochtend komt veel te vroeg, waardoor het opbreken van het kamp even op zich laat wachten. Nadat alle zaakjes zijn geregeld worden de Explo’s met begeleiding gedumpt om met kaart en wat water op zak richting het volgende kampterrein te vertrekken. Ook deze tocht weet zich te profileren als eentje die de geschiedenisboeken weet te halen. Na een rustige start word het terrein al snel grimmiger, maar de klimgrage Explorers zich niet laten kennen. Als ware experts klauteren zij tegen bosranden op die zowaar verticaal op een vervaarlijk kolkende Lesse stonden. Naast het feit dat off-road gaan niet het snuggerste plan van de hike bleek te zijn, was de storm van gisteren nog duidelijk merkbaar binnen de beboste omgeving. Al klimmend en klauterend werden de omgevallen woudreuzen afgetroefd. Ook de, alleen in verbeelding bestaande, friterie werd niet gevonden, al beweerde sommige begeleiders hangend aan enkele boomwortels toch echt patat te ruiken midden in de bossen nabij Houyet. Het eindpunt naderend, stuitte de Explo’s op een dusdanige verwoesting in het bos, dat weer van het pad moest worden afgeweken. Met een grote omtrekkende beweging wordt deze omzeild om zo na veel puffen en steunen rond een uur of 19.00 (!) het nieuwe kampterrein te aanschouwen: een keurige camping gelegen aan de Lesse. Omdat het gesprek de gehele dag al over patat ging, lag de verleiding om even een snelle hap te halen op de loer. Maar doordat onze lasser/kookstaf al wat eten had achtergelaten voor zijn vertrek werd er toch nog gekookt! Chinees wel te verstaan! En omdat Suzy het kennelijk allemaal nog niet lang genoeg vond duren, besloot zij dat iedereen ook maar even met stokjes moest eten want die heb je natuurlijk altijd bij je(?!). Door de reglementen handig te lezen konden we ook nog een minivuurtje maken dat door pyromaan Iris al snel werd opgestookt tot de meer gangbare formaten!
Vrijdag
De volgende ochtend begon helaas met het afscheid van Frederike, de plichte riep namelijk. Marcel en Suzy brachten Freddy naar het naastgelegen station om haar nog even op emotionele wijze uit te zwaaien (en een klassieke foto te maken!). Freddy zwaaide terug, niet wetend dat haar nog een dramatische terugreis met de trein stond te wachten …
Het overige gezelschap besloot vandaag de kano te pakken om af te varen naar Dinant. De begeleiding, die al wat voorkennis van de Lesse had, dacht dat hun weer een nieuwe dag vol ontberingen te wachten stond. Weer bleek het tegendeel waar, nu in positieve zin! Door een lekker vol gestroomde Lesse wisten de Explo’s zich zonder al te veel moeite zeer hoge snelheden aan te meten. Ook de friterie langs de Lesse was tekenend voor deze dag en werd dan ook vol overgave aangedaan. Nee, deze dag kon niet meer stuk, zo werd gedacht. Totdat Marcel (altijd ijverig op zoek naar nieuwe vaartechnieken) besloot de veel besproken schroef op de proef te stellen. Het enige succes was dat de boot wel degelijk omsloeg maar niet doordraaide, waardoor de paniek direct toesloeg en alle bagage van een vereeuwiging in de Maas gered moest worden! Op het moment van schrijven wordt er nog steeds gerouwd om het verlies van Tim zijn zonnebril!
Na ook deze ervaring weer te boven zijn gekomen, begaven we ons naar het centrum van Dinant alwaar het nog lang onrustig bleef! Tenminste … tot een uurtje of tien want toen reed de laatste trein terug naar Houyet. Eenmaal aangekomen op de camping bleek het weekend in zicht met de komst van vele extra vakantiegangers. Daar waar het gisteren op deze camping griezelig stil was, bleek het vandaag een soort festivalterrein waarbij we ons kampvuur zelfs moesten uitbreiden met watermeloenen (?!) om er nog enigszins bij te horen!
Zaterdag
De volgende dag was de dag van de terugreis, en gezien de snelheid en het enthousiasme waarmee werd afgebroken (we verlieten de camping om 12.30) was het voor iedereen duidelijk dat, zelfs met maar twee Explo’s, dit kamp veel te kort bleek en dat we nu alweer uitkijken naar volgend jaar waar we weer gewoon een week gaan!
Marcel en Frederike
