Op de planning stond eigenlijk een Sinterklaas- en Zwarte Pieten-opkomst, maar omdat we daar na twee opkomsten onze buik wel van vol hadden, besloten we om heel wat anders te doen, namelijk raketten lanceren. Okee, het was niet helemaal Cape Canaveral maar we kwamen toch best ver met een petfles, fietspomp en een autobandventiel. De bedoeling was natuurlijk wie het verst zou komen.
De drie patrondes en het team van de leiding kregen elk een petfles en ventiel en gingen voortvarend aan de slag met het uitzoeken wat het beste werkt als lanceerinstallatie, hoe vol de fles moest en hoe dik het ventiel ingetaped moest worden om de raket het verst te krijgen (waarbij je natuurlijk niet het plakband voor de opening moet plakken). Helaas bleek het reuze handige Hema-systeem van de fietspomp slecht overweg te kunnen met de autobandventielen, waardoor het testen al snel stilgelegd moest worden om de problemen te fixen. Ach ja, bij de Nasa stellen ze de lancering meestal ook een paar keer uit….
Ondertussen werd er ook hard gewerkt aan lanceerinstallaties en aan de flessen zelf natuurlijk, want die moesten met de bodem vooruit door de lucht klieven en dat is zo aerodynamisch als…nou ja, een omgekeerde fles. Een neus erop kon dus geen kwaad. En het oog wil natuurlijk ook wat.
Uiteindelijk werd de opkomst gered door de fietspomp van Drintel (bedankt Drintel!) die Marcel snel op de fiets ging halen. Die had weliswaar ook een handig Hema-systeem, maar bleek op de een of andere manier wel overweg te kunnen met de autobandventielen. Dus toen konden we toch tot de lanceerprocedures overgaan en al snel schoten de raketten het terrein over.
Na de opkomst bleef een aantal scouts nog experimenteren en het duurde dan ook niet lang voordat de raketten ook recht de lucht in gingen. Gelukkig hebben we geen klachten gehad van het luchtverkeer, dus al met al een geslaagde opkomst.
