Ahoy!
Waar er normaal gesproken een hoop gezeur, gezanik en dreigementen met lijfstraffen nodig zijn om een verslagje uit de deelnemers te persen, heeft de Pinksterhike blijkbaar zo veel indruk gemaakt dat zowel Jens als Marcel binnen 24 uur met een stukje op de proppen zijn gekomen. Om niemand te kort te doen, vind je ze hieronder allebei.
– de redactie
De Pinksterhike volgens Jens
Alle hens moesten aan dek want de Pinksterhike stond deze editie in het teken van een VOC-expeditie. Op vrijdagavond monsterden de bemanningsleden aan voor een GPS-monstertocht langs de woelige wateren en bijbehorende sluizen richting Kamperland (Zeeland). Natuurlijk staat de techniek niet stil en kun je tegenwoordig ook cordinaten in je TomTom invoeren, wat het gepuzzel een stuk aangenamer KAN maken. In mistdampen gehuld kwamen dan ook de eerste ploegen pas na zonsondergang binnengelopen in de eerste thuishaven.
Bij het krieken van de dag bleek behalve een tractatie door een heus ochtendzonnetje ook hier sprake van heuse schipbreuk. Muiterij leidde ertoe dat er nieuwe kapiteins van de dag moesten worden geselecteerd. Die moesten natuurlijk weten waar ze mee bezig zijn en even op de kaart uitvogelen waar ze uithangen. De niewe bemanningen werden geronseld en de expeditie kon voortgezet worden richting Oostkapelle. Ook dit verloopt natuurlijk niet zonder slag of stoot. Oude vertellingen werden vergezeld met kunde en kunsten, zodat halverwege Judith op de post kon worden aangetroffen. Linda had in de tussentijd toch het zekere voor het onzekere gekozen en ging er van uit dat haar moderne tandarts betere vaardigheden heeft dat onze scheepschirurgijn….en ze reed dan ook even op en neer naar Rotterdam.
Onder het genot van een frisse wind vervolgden de bemanningen de route met een schatkaart die hen langs de naakte inboorlingen loodste, regelrecht het natuurgbied van Oranjezon in. Daar ontbrande een heuse speurtocht naar de uitgang. Een barre tocht tussen duinlandschappen en bebossing, hier en daar gadegeslagen door de lokale konijnen, hazen en hertjes. Uiteindelijk heeft iedereen het overleefd en kon en duidelijk genoten worden van een warme Oost-Indische maaltijd die de scheepskoks hadden klaargestoomd. Een enkeling waagde nog wat energie te verspillen aan wat gehak, gezaag of een in-de-pan-hakgerechtje van een voetbalwedstrijdje.
Zondag bleken er nieuwe uitdagingen op het menu te staan. Domburg stond op het programma, maar om dat te bereiken moest je toch eerst even wat slimmigheden toepassen alvorens de boulevard van deze stad aan de horizon zou verschijnen. De temperatuur was inmiddels tot tropisch opgestookt, dus kon iedereen een beetje bijkleuren onderweg terwijl de torens, stranden en ijsjes aan ons voorbij trokken. Een fouragehaven met Linda als havenhoofd kwam als geroepen om de waterfles bij te tanken.
De laatste loodjes bleken het zwaarst maar met spiegels, pennen en papier werd ook deze kaartleeshobbel geslecht alvorens in Serooskerke te belanden. Andijviestamppot met Eriks gehaktballen leiden bijna tot heuze muiterij en schermutselingen. Schijnbaar hadden sommigen nog wat energie teveel, dus moest dat afgetapt worden door een kleine dropping rond de klok van 11. Toen ook rond 3am deze laatste vuurtjes uitgeblust waren, daalde de stilte over de mini-camping en konden ook de vogels op adem komen. Bij de ochtendgloren bleef het verdacht rustig in de tenten. Iedereen hield zich duidelijk stil om naar het weelderige gefluit van de locale vogelstand te luisteren. Toen was er koffie en kwam er al snel leven in de brouwerij. Na het ontbijt werd de meuk opgeruimd en de auto’s weer ten tonele getoverd om onze koers te verleggen naar De Zuid: Middelburg.
Daar werd Lange Jan beklommen en de lokale cafetaria geplunderd alvorend zonder echte oponthoud weer het clubhuis aan te doen. In het zonnetje werd nog even nagenoten nadat de spullen opgeruimd waren. Een relaxte afsluiting van een inspannend maar ontspannen verlopen weekendje hiken op Walcheren in Zeeland.
De Pinksterhike volgens Marcel
Afgelopen weekend was het dan eindelijk zover: dè Stam-activiteit van het jaar, en dan heb ik het natuurlijk over de Pinksterhike! De verwachtingen waren zoals altijd weer hooggespannen, maar toen de organisatie op het clubhuis naar buiten kwam in een heus scheepvaarderskostuum stammend uit het VOC-tijdperk, wist ik dat het goed zat! En even naar het eerste kampterreintje rijden was er niet bij, want het enige dat we kregen waren wat coördinaten. Een heus avondspel was begonnen waarin we ons al rijdend, rennend en speurend naar ons kampterrein begaven gelegen in Zeeland. Ondanks de ontcijferkunsten van Max en de creativiteit van Niels kwam ons groepje als laatste aan op het kampterrein, maar dat hier sprake was van een nieuwe standaard in Pinksterhike-organisatie durf ik nu al te stellen.
De eerste dag moesten we in groepjes van drie met volle bepakking naar het volgende terrein door middel van een geheel in thema uitgewerkte speurtocht. Dat de organisatie soms iets te ver doorsloeg met het thema, bleek wel uit de ultravage teksten die elke fantasie ver te boven ging. Door al deze cryptische omschrijvingen raakten Suzy, Kris en ik al snel op een dwaalspoor waarbij we hier en daar van de route afweken. Ondanks dit alles kwamen we na een einsprint met een ander groepje (ja je leest het goed) als eerste aan op het kampterrein! Nadat alle groepjes binnenkwamen kon het koken beginnen en werd de avond afgesloten met een (rook)vuur!
De volgende dag was het weer lopen geblazen, maar ditmaal met een grote groep. Ook de tocht zelf was van een geheel andere aard en kan het best omschreven worden als een ‘chill-hike’. Ook hier weer was de route lekker vaag met wat quizvragen en ‘bijzondere’ routetechnieken onderweg. Zo bijzonder dat zelfs de organisatie zich begon af te vragen wat ze nu toch in hemelsnaam op die routeblaadjes hadden geschreven.
Na ons al zittend naar het eindpunt te hebben begeven bleek het op het einde toch nog knap lastig om de camping te vinden en werden zelfs kop-of-munt-methodes niet geschuwd! Eenmaal aangekomen was het koken al lang en breed begonnen en werd er na het eten zelfs nog even gevoetbald! Na het baltrappen bleek dat er ook dit jaar weer animo voor een dropping was van een traditiegetrouw clubje dat dit jaar werd uitgebreid met de twee meegekomen Explorers die werkelijk niet kapot waren te krijgen! Toen we ook de dropping min of meer geslaagd hadden afgelegd was het toch echt tijd om naar bed te gaan want maandag … dan weet je het op een Pinksterhike maar nooit.
Gelukkig werden we de volgende dag gespaard, want een ochtendje de toerist uithangen in Middelburg, dat was zeer goed uit te houden! Rond een uurtje of één was het wel weer welletjes en dropen we af richting Hillegersberg.
Erik, Richard, Tim en John, en het weer natuurlijk, bedankt voor weer een tophike!
