Nadat RTV Rijnmond ons bij de marathon een spetterend tv-optreden had bezorgd, viel er bij ons een mailtje in de inbox: of we ook wilden helpen bij de Roparun. Elk jaar met Pinksteren proberen duizenden sportievelingen zo veel mogelijk geld op te halen voor het goede doel, door in een estafette van Parijs naar Rotterdam te rennen. Nu zijn we normaal gesproken aan het hiken met Pinksteren, maar het toeval wilde dat we dat toevallig voor één keer naar Pasen hadden geschoven. Tijdens de groepsraad werd er besloten om een helpend handje toe te steken.
We verzamelden om 10:00 uur op de locatie, samen met de andere fietsenstallingbemanning. Na een kopje koffie kregen we een rondleiding over het terrein en uitleg over hoe het allemaal zou gaan werken. Bij de Roparun draaide het voor ons een keertje niet om sponzen, maar om fietsen. Duizenden fietsen. De teams leggen namelijk een gedeelte van de route per fiets af. Die 273 teams namen dus elk een stuk of acht of meer fietsen mee. Het was onze taak om die allemaal bij de finish op de Coolsingel op te vangen en weg te zetten. Ook moest er op elke fiets een nummertje geplakt worden en moesten de deelnemers datzelfde nummertje krijgen, zodat ze hun fiets ook later weer op konden halen. Een soort garderobe voor fietsen dus.
En toen was het afwachten geblazen. De eerste teams werden rond twaalf uur verwacht. En inderdaad, om ongeveer tien minuten over twaalf kwamen de eerste bikkels aan na hun lange tocht. En toen konden we weer verder in het zonnetje wachten tot de volgende ploegen. Langzaam aan kwamen er steeds meer binnen druppelen, en vanaf een uurtje of twee werd het anderhalf uur lang echt aanpoten.
Gelukkig liep het allemaal gesmeerd. Als een gedeelte vol zat met fietsen, gooiden we snel weer een nieuw vak open, en toen uiteindelijk alles vol was, konden we weer aan de eerste vakken beginnen. Voor sommige deelnemers bleek het wel lastig om hun fiets terug te vinden, helaas zat er weinig systeem in de nummering en tsja, als je aan het finishen bent heb je wel andere dingen aan je kop dan onthouden waar je je fiets ook alweer hebt ingeleverd. Maar met af een toe een beetje helpen meezoeken heeft uiteindelijk iedereen zijn fiets weer mee naar huis kunnen nemen.
Om half zes kwam het laatste groepje aan en konden we de boel opruimen. Tussen het feestende publiek en de kolonne van de voertuigen van de organisatie in konden we ons weer naar het beginpunt begeven, om daar onze eigen fietsen weer van stal te halen – zonder nummertje.
