In plaats van rond het avondeten aan te komen druppelen. waren de Explo’s al op het clubhuis voordat de Scouts-leiding goed en wel in de ogen had gewreven om koffie te zetten. Het was dan ook tijd voor de jaarlijkse Duinenmars, die we met de gehele groep alweer een aantal jaartjes over hadden geslagen. Dat bleek ook wel uit de medailleaanvraag, want waar John en ik toch allebei ergens rond de 20ste plak hingen, daar bleken de Explo’s allemaal voor hun eerste medaille (!!) te gaan. Daar moest nodig wat aan gedaan worden, en na enig overleg (met de nodige grootspraak en smeekbeden) hadden we al van te voren besloten om de 25 km te gaan lopen. Maar dan moesten we natuurlijk wel op tijd vertrekken…..
Dit was aan ons niet besteed, want zo vroeg als we op het clubhuis waren, zo laat vertrokken we richting Kijkduin (misschien toch iets te makkelijk gedacht jongens?) Eenmaal daar aangekomen leek het wel of Scouts2day al was begonnen, want wat was het druk!! Maar goed, het was dan ook wel ontzettend mooi weer!! Na ons eenmaal ingeschreven te hebben, konden we beginnen. Ervaren ‘duinenmarsers’ als John en ik zijn, beseften we al snel dat het zware gedeelte als eerste kwam en dat we nu de rest wel ‘effe zouwe doen’. Toen bleek dat Suzy ook nog eens de route bij zich hield, kon het niet meer mis gaan, dachten we…
Zon, zee, strand, muziekje op de achtergrond, een beetje rondtoeren… je zou haast vergeten dat je nog een Duinenmars aan het lopen was. En dat deden we dan ook! Niet zo gek ook. want medewandelaars hadden we al een tijdje niet meer gezien. Zouden we nog wel goed lopen? ‘Natuurlijk!!’ riep Suzy dan weer op een manier alsof we nooit meer aan haar Scouting-achtergrond mochten twijfelen. En ja hoor, daar was de controlepost op 17 km al, het ging dus helemaal goed!
Totdat de kaartjesknipper voorstelde om een kortere route te nemen, voor als we ooit nog op tijd binnen wilde komen….Ineens besefte we voor de resterende 8 km nog ruim een uur de tijd te hadden en moest al die grootspraak in de praktijk weer bewezen worden, want een kortere route, dat nooit! Met een strakke blik en een duizelingwekkend tempo werden de volgende 5 km aan gort gelopen. Alles leek voor niets toen we in de verte de laatste post voor het einde al zagen opruimen en ons aankeken zo van: waar komen jullie nog vandaan? Zouden we het echt niet gaan redden? Zou scouting Hillegersberg falen op “de 25”? Eeuwige schaamte zou ons lot zijn! Dus weer werd het tempo opgevoerd waarbij hier en daar soms beide benen los van de grond kwamen. Als je goed keek zag je hier en daar zelfs kleine plukjes duingras ontbranden (of overdrijf ik nu?) Met nog 5 minuten te gaan lag daar het (totaal verlaten) inschrijfterrein (zie foto) onderaan de heuvel. Een heuse eindsprint werd ingezet en met grote trots konden dan toch de “1-tjes” worden opgespeld. Volgend jaar misschien toch iets eerder beginnen!?
Marcel
