De meesten van jullie keken er vol verwachting naar uit, want dit jaar vielen Pasen en Pinksteren zowaar in het zelfde weekend!
Rond een uurtje of zes druppelden de eersten al binnen bij het clubhuis waar Tim en Pieter de laatste spullen al bij elkaar aan het grabbelen waren. Vol verwachting klopten de vele hartjes want: “Waar zou de paashaas ons dit jaar heen gaan leiden??”. Deze laatste vraag werd al snel beantwoord, want toen iedereen present was en Frank, Mirjam en Nienke op afstand aan ons dachten, was het zover. De paashaas bleek neer te strijken in……Sprimont in België.
De speurtocht kon beginnen en na een kleine twee en een half uur waren het de eersten die voet op vaste bodem zetten en op ontdekkingstocht konden naar twee tipi’s die boven op een bergje bleken te staan. De overige hikers druppelden langzaam binnen en in korte tijd lagen de bedden paraat en bracht een kampvuurtje al snel licht in de duisternis.
De volgende morgen en enig gesnurk verder was het natuurlijk de hoogste tijd voor verse koffie, een ontbijtje en een rustieke natuurwandeling om alle emoties van de nacht ervoor van ons af te kunnen schudden. Alles natuurlijk in het wel bekende thema van de Wijze Paashaas: “Zoek je eigen weg”. Met een ‘opgeschoond’ wandelkaartje moest dat lukken….. Met een beetje gepuzzel en oriëntatievermogen stoven de eerste ploegen door het parcours. En zelfs zo snel dat post één met spoed moest verplaatsen om de eerste hardlopers nog te kunnen achterhalen. Het leek wel of het ’s zomerse zonnetje de hikers extra power had gegeven! Aan het einde van de dag belandde iedereen toch weer heelhuids op het terrein en werd er uit de topkoks’ toverhoed een soort van pittige nasi tevoorschijn gegoocheld. Een gezellig kampvuurtje besloot de avond.
Zondag begon de dag wonderbaarlijk genoeg alweer met een fantastisch zonnetje in huis. Het ontbijt werd naar binnen geschoven en na een kompastruc werden de eerste coordinaten voor de gps-route gevonden en konden we op weg. Na een beetje zoeken en uitproberen bleek het goed mogelijk om in de voetsporen van de paashazen bij de verstopte eieren te belanden. Daar vonden we het vervolg van de route die ons over duistere paadjes en langs de boze spoorbaan-streakers leidde. Na de eerste spannende kennismakingen van de lokale levensvormen bereikten we de eerste post waar we paashazen daadwerkelijk te pakken namen. Na een bakkie leut of een (gerste)sapje konden we verder met de ontdekkingstocht die ons na een pittig klimmetje door de lokale konijnenholen bleek te leiden. Al tijgerend werden ook deze hindernissen geslecht en via wat gehoppesop belanden we zowaar weer in de bewoonde koffiewereld. Een stukje zwerf gpssen door de locale natuur, een soeppostje bevrouwd door Kim en Linda en de aandachtswaarde van de lokale kalvenpopulatie bracht ons uiteindelijk weer op het kampterrein. Via de achterzijde dit keer, zodat we de wereld eens van de andere kant konden bekijken. De bovenkant om precies te zijn.
Het verrassingsmenu van zondag bleek uit een kampvuur-BBQ te bestaan met kipkluifjes, hamburgers en gepofte (aard)appels. Om dat te verdienen moest er natuurlijk wel even wat werk verzet worden. Wie zijn eigen houtjes hakt wordt er namelijk twee keer warm van. Al die inspanning bleek voor een aantal bikkels nog niet voldoende. Zij werden dan ook door Linda letterlijk het bos in gestuurd om wat energie kwijt te raken.
De vroege vogeltjes vormden op maandag onze natuurlijke wekker voor wederom een zonnige dag. Het ontbijtje werd gefixt, waarbij John zijn familiegeheim prijs gaf en het koffierecept onthulde. Na het ontbijtje werden we verrast met de nalatenschap van de lokale paashaaskolonie. Het hele kampterrein bleek bezaaid met paaseieren. Na een valse start van Eva bleken Do’ en Che’ uiteindelijk het meest bedreven in de choco-speurtocht. John koesterde de rest van de dag natuurlijk zijn eigen ei-troffee. Helaas voor hem bleek dat zelfs na het opruimen en inpakken de zoutrestanten in de bodem van Comblain au Pont weinig sporen van zout te bevatten. Een rondleiding in de plaatselijke grot wees namelijk uit dat in plaats daarvan de bodem voorzien was van kalksteen, ijzer en modder. Niet echt iets dat de smaak van je eitje kan pimpen…. Wat het wel opleverde was een fraai schouwspel van stalactieten, stalagmieten, gordijnen, zuilen en wetenswaardigheden.Toen ook Do’ zijn Vladimir de Vleermuis had gescoord, bleek het de hoogste tijd om de speurtocht naar het clubhuis op te starten.
Uiteindelijk gingen alle auto’s op weg naar t rustieke Rotterdam. Onder de mom van een tankstop of een snack-poging kwamen uiteindelijk ook de koekenbakkers heelhuids bij t clubhuis terecht. Na het opruimen van de laatste loodjes en versnaperingen op t clubhuis ging een ieder weer huiswaards om in ieder geval de douche met een bezoekje te vereren om vervolgens met een bezonde bruine neus een bedje op te zoeken.
Veel napret bij t bekijken van de foto’s!
De hulppaashazen, Frank, Pieter, Erik K., Tim en Richard
